کد مطلب:258 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:302
احکام روزه قضا
(مسأله 1774) اگر دیوانه عاقل شود، واجب نیست روزه های هنگامی را كه دیوانه بوده قضا نماید.
(مسأله 1775) اگر كافر مسلمان شود، واجب نیست روزه های هنگامی را كه كافر بوده قضا نماید. ولی اگر مسلمانی كافر شود و دوباره مسلمان گردد باید، روزه های هنگامی را كه كافر شده قضا نماید.
(مسأله 1776) انسان باید روزه ای را كه به واسطه مستی از او فوت شده، قضا نماید، اگرچه چیزی را كه به واسطه آن مست شده برای معالجه خورده باشد، بلكه اگر نیّت روزه كرده و مست شده و در حال مستی روزه را ادامه داده تا از مستی خارج شده باشد، بنابر احتیاط واجب باید روزه آن روز را تمام كند و بعد قضا نماید.
(مسأله 1777) اگر برای عذری چند روز روزه نگیرد و بعد شك كند كه چه هنگام عذر او برطرف شده، می تواند مقدار كمتر را كه احتمال می دهد روزه نگرفته قضا نماید;
[281]
مثلاً كسی كه پیش از ماه رمضان مسافرت كرده و نمی داند پنجم رمضان از سفر برگشته یا ششم، می تواند پنج روز روزه بگیرد و نیز كسی كه نمی داند چه هنگام عذر برایش پیدا شده، می تواند مقدار كمتر را قضا نماید، مثلاً اگر در آخرهای ماه رمضان مسافرت كند و بعد از رمضان برگردد و نداند بیست و پنجم رمضان مسافرت كرده یا بیست و ششم، می تواند مقدار كمتر یعنی پنج روز را قضا كند.
(مسأله 1778) اگر از چند ماه رمضان روزه قضا داشته باشد، قضای هر كدام را كه اوّل بگیرد مانعی ندارد، ولی اگر وقت قضای رمضان آخر تنگ باشد، مثلاً پنج روز از رمضان آخر قضا داشته باشد و پنج روز نیز به رمضان مانده باشد، باید اوّل قضای رمضان آخر را بگیرد.
(مسأله 1779) اگر قضای روزه چند رمضان بر او واجب باشد، باید در نیّت معیّن كند روزه ای را كه می گیرد قضای كدام رمضان است، ولی اگر آثار روزه های قضا متفاوت نباشد تعیین لازم نیست، و اگر آثار روزه های قضا متفاوت باشد; مثلاً برخی از آنها دارای كفّاره و برخی بدون كفّاره باشند، از روزه هایی حساب می شود كه كفّاره ندارند.
(مسأله 1780) اگر وقت قضای روزه كسی كه قضای روزه رمضان را گرفته تنگ نباشد، می تواند پیش از ظهر روزه خود را باطل نماید.
(مسأله 1781) اگر قضای روزه ماه رمضان شخص دیگری را گرفته باشد، احتیاط واجب آن است كه بعد از ظهر روزه را باطل نكند.
(مسأله 1782) اگر به واسطه بیماری، حیض یا نفاس، روزه رمضان را نگیرد و پیش از تمام شدن رمضان بمیرد، لازم نیست روزه هایی را كه نگرفته برای او قضا كنند، اگرچه مستحب است; ولی اگر به علّت مسافرت روزه رمضان را نگیرد و پیش از تمام شدن رمضان بمیرد، باید برای او قضا كنند.
(مسأله 1783) اگر به واسطه بیماری روزه رمضان را نگیرد و بیماری او تا رمضان سال بعد ادامه یابد، قضای روزه هایی كه نگرفته بر او واجب نیست و باید برای هر روز یك مُد طعام (یعنی به احتیاط واجب گندم، آرد یا نان، هرچند بعید نیست قوت غالب كفایت كند) به فقیر بدهد، ولی اگر به واسطه عذر دیگری; مثلاً برای مسافرت روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقی بماند، روزه هایی را كه نگرفته باید قضا كند و
[282]
احتیاط مستحب آن است كه برای هر روز یك مُد طعام نیز به فقیر بدهد.
(مسأله 1784) اگر به واسطه بیماری روزه رمضان را نگیرد و بعد از رمضان بیماری او برطرف شود ولی عذر دیگری پیدا كند كه نتواند تا رمضان بعد قضای روزه را بگیرد، باید روزه هایی را كه نگرفته قضا نماید; و نیز اگر در ماه رمضان، غیر بیماری عذر دیگری داشته باشد و بعد از رمضان آن عذر برطرف شود و تا رمضان سال بعد به واسطه بیماری نتواند روزه بگیرد، روزه هایی را كه نگرفته باید قضا كند.
(مسأله 1785) اگر در ماه رمضان به واسطه عذری روزه نگیرد و بعد از رمضان عذر او برطرف شود و تا رمضان آینده عمداً قضای روزه را نگیرد، باید روزه را قضا كند و برای هر روز یك مُد طعام به فقیر بدهد.
(مسأله 1786) اگر در قضای روزه كوتاهی كند تا وقت تنگ شود و در تنگی وقت عذری پیدا كند، باید قضا را بگیرد و برای هر روز یك مُد طعام به فقیر بدهد، بلكه هنگامی كه عذر دارد، اگر تصمیم داشته باشد كه بعد از برطرف شدن عذر روزه های خود را قضا كند و پیش از آن كه قضا نماید در تنگی وقت عذری پیدا كند، باید قضای آن را بگیرد، و احتیاط واجب آن است كه برای هر روز یك مُدّ طعام نیز به فقیر بدهد.
(مسأله 1787) اگر بیماری انسان چند سال طول بكشد، چنانچه پس از بهبود یافتن تا رمضان آینده به مقدار قضا وقت داشته باشد، باید قضای رمضان آخر را بگیرد و برای هر روز از روزه های سال های پیش یك مُدّ طعام به فقیر بدهد.
(مسأله 1788) كسی كه باید برای هر روزه یك مُدّ طعام به فقیر بدهد، می تواند كفاره چند روز را به یك فقیر بدهد.
(مسأله 1789) اگر قضای روزه رمضان را چند سال تأخیر بیندازد، باید قضا را بگیرد و برای هر روز یك مُد طعام به فقیر بدهد.
(مسأله 1790) اگر روزه رمضان را عمداً نگیرد، باید قضای آن را بجا آورد و برای هر روز دو ماه روزه بگیرد یا به شصت فقیر طعام بدهد یا یك بنده آزاد كند و چنانچه تا رمضان آینده قضای آن روزه را بجا نیاورد، برای هر روز دادن یك مُدّ طعام نیز لازم است.
(مسأله 1791) اگر روزه رمضان را عمداً نگیرد و در روز عملی كه روزه را باطل می كند انجام دهد، مثلاً چند مرتبه جماع كند، باید احتیاطاً به تعداد جماع كفّاره را متعدّد
[283]
بدهد.
(مسأله 1792) بعد از مرگ پدر، پسر بزرگ تر باید قضای نماز و روزه او را به تفصیلی كه در مسائل قضای نماز پدر و مادر (از مسأله 1428 ـ 1438) گفته شد بجا آورد و این حكم بنابر احتیاط در مورد مادر نیز جاری است.
(مسأله 1793) اگر پدر یا مادر غیر از روزه رمضان، روزه واجب دیگری را مانند روزه نذر نگرفته باشند، بنابر احتیاط پسر بزرگ تر باید آن را قضا نماید.
(مسأله 1775) اگر كافر مسلمان شود، واجب نیست روزه های هنگامی را كه كافر بوده قضا نماید. ولی اگر مسلمانی كافر شود و دوباره مسلمان گردد باید، روزه های هنگامی را كه كافر شده قضا نماید.
(مسأله 1776) انسان باید روزه ای را كه به واسطه مستی از او فوت شده، قضا نماید، اگرچه چیزی را كه به واسطه آن مست شده برای معالجه خورده باشد، بلكه اگر نیّت روزه كرده و مست شده و در حال مستی روزه را ادامه داده تا از مستی خارج شده باشد، بنابر احتیاط واجب باید روزه آن روز را تمام كند و بعد قضا نماید.
(مسأله 1777) اگر برای عذری چند روز روزه نگیرد و بعد شك كند كه چه هنگام عذر او برطرف شده، می تواند مقدار كمتر را كه احتمال می دهد روزه نگرفته قضا نماید;
[281]
مثلاً كسی كه پیش از ماه رمضان مسافرت كرده و نمی داند پنجم رمضان از سفر برگشته یا ششم، می تواند پنج روز روزه بگیرد و نیز كسی كه نمی داند چه هنگام عذر برایش پیدا شده، می تواند مقدار كمتر را قضا نماید، مثلاً اگر در آخرهای ماه رمضان مسافرت كند و بعد از رمضان برگردد و نداند بیست و پنجم رمضان مسافرت كرده یا بیست و ششم، می تواند مقدار كمتر یعنی پنج روز را قضا كند.
(مسأله 1778) اگر از چند ماه رمضان روزه قضا داشته باشد، قضای هر كدام را كه اوّل بگیرد مانعی ندارد، ولی اگر وقت قضای رمضان آخر تنگ باشد، مثلاً پنج روز از رمضان آخر قضا داشته باشد و پنج روز نیز به رمضان مانده باشد، باید اوّل قضای رمضان آخر را بگیرد.
(مسأله 1779) اگر قضای روزه چند رمضان بر او واجب باشد، باید در نیّت معیّن كند روزه ای را كه می گیرد قضای كدام رمضان است، ولی اگر آثار روزه های قضا متفاوت نباشد تعیین لازم نیست، و اگر آثار روزه های قضا متفاوت باشد; مثلاً برخی از آنها دارای كفّاره و برخی بدون كفّاره باشند، از روزه هایی حساب می شود كه كفّاره ندارند.
(مسأله 1780) اگر وقت قضای روزه كسی كه قضای روزه رمضان را گرفته تنگ نباشد، می تواند پیش از ظهر روزه خود را باطل نماید.
(مسأله 1781) اگر قضای روزه ماه رمضان شخص دیگری را گرفته باشد، احتیاط واجب آن است كه بعد از ظهر روزه را باطل نكند.
(مسأله 1782) اگر به واسطه بیماری، حیض یا نفاس، روزه رمضان را نگیرد و پیش از تمام شدن رمضان بمیرد، لازم نیست روزه هایی را كه نگرفته برای او قضا كنند، اگرچه مستحب است; ولی اگر به علّت مسافرت روزه رمضان را نگیرد و پیش از تمام شدن رمضان بمیرد، باید برای او قضا كنند.
(مسأله 1783) اگر به واسطه بیماری روزه رمضان را نگیرد و بیماری او تا رمضان سال بعد ادامه یابد، قضای روزه هایی كه نگرفته بر او واجب نیست و باید برای هر روز یك مُد طعام (یعنی به احتیاط واجب گندم، آرد یا نان، هرچند بعید نیست قوت غالب كفایت كند) به فقیر بدهد، ولی اگر به واسطه عذر دیگری; مثلاً برای مسافرت روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقی بماند، روزه هایی را كه نگرفته باید قضا كند و
[282]
احتیاط مستحب آن است كه برای هر روز یك مُد طعام نیز به فقیر بدهد.
(مسأله 1784) اگر به واسطه بیماری روزه رمضان را نگیرد و بعد از رمضان بیماری او برطرف شود ولی عذر دیگری پیدا كند كه نتواند تا رمضان بعد قضای روزه را بگیرد، باید روزه هایی را كه نگرفته قضا نماید; و نیز اگر در ماه رمضان، غیر بیماری عذر دیگری داشته باشد و بعد از رمضان آن عذر برطرف شود و تا رمضان سال بعد به واسطه بیماری نتواند روزه بگیرد، روزه هایی را كه نگرفته باید قضا كند.
(مسأله 1785) اگر در ماه رمضان به واسطه عذری روزه نگیرد و بعد از رمضان عذر او برطرف شود و تا رمضان آینده عمداً قضای روزه را نگیرد، باید روزه را قضا كند و برای هر روز یك مُد طعام به فقیر بدهد.
(مسأله 1786) اگر در قضای روزه كوتاهی كند تا وقت تنگ شود و در تنگی وقت عذری پیدا كند، باید قضا را بگیرد و برای هر روز یك مُد طعام به فقیر بدهد، بلكه هنگامی كه عذر دارد، اگر تصمیم داشته باشد كه بعد از برطرف شدن عذر روزه های خود را قضا كند و پیش از آن كه قضا نماید در تنگی وقت عذری پیدا كند، باید قضای آن را بگیرد، و احتیاط واجب آن است كه برای هر روز یك مُدّ طعام نیز به فقیر بدهد.
(مسأله 1787) اگر بیماری انسان چند سال طول بكشد، چنانچه پس از بهبود یافتن تا رمضان آینده به مقدار قضا وقت داشته باشد، باید قضای رمضان آخر را بگیرد و برای هر روز از روزه های سال های پیش یك مُدّ طعام به فقیر بدهد.
(مسأله 1788) كسی كه باید برای هر روزه یك مُدّ طعام به فقیر بدهد، می تواند كفاره چند روز را به یك فقیر بدهد.
(مسأله 1789) اگر قضای روزه رمضان را چند سال تأخیر بیندازد، باید قضا را بگیرد و برای هر روز یك مُد طعام به فقیر بدهد.
(مسأله 1790) اگر روزه رمضان را عمداً نگیرد، باید قضای آن را بجا آورد و برای هر روز دو ماه روزه بگیرد یا به شصت فقیر طعام بدهد یا یك بنده آزاد كند و چنانچه تا رمضان آینده قضای آن روزه را بجا نیاورد، برای هر روز دادن یك مُدّ طعام نیز لازم است.
(مسأله 1791) اگر روزه رمضان را عمداً نگیرد و در روز عملی كه روزه را باطل می كند انجام دهد، مثلاً چند مرتبه جماع كند، باید احتیاطاً به تعداد جماع كفّاره را متعدّد
[283]
بدهد.
(مسأله 1792) بعد از مرگ پدر، پسر بزرگ تر باید قضای نماز و روزه او را به تفصیلی كه در مسائل قضای نماز پدر و مادر (از مسأله 1428 ـ 1438) گفته شد بجا آورد و این حكم بنابر احتیاط در مورد مادر نیز جاری است.
(مسأله 1793) اگر پدر یا مادر غیر از روزه رمضان، روزه واجب دیگری را مانند روزه نذر نگرفته باشند، بنابر احتیاط پسر بزرگ تر باید آن را قضا نماید.